Aku rindukan saat dulu,
Saat dimana semua gerak langkahku dipantau rakan rakan yang menyayangi,
Saat aku terleka,
Saat aku alpa,
Saat aku lupa akan batasnya agama,
Saat aku berikhtilat sesuka hati,
Saat aku TERhilangkan handsock (waktu first pakai),
Saat aku terbuang stoking,
Saat aku lantangnya bersuara,
Saat aku abaikan tanggungjawab,
Saat aku abaikan pelajaran,
Saat aku abaikan santapan hati,
Saat dimana aku perlu ditegur,
Saat dimana aku perlu diingatkan.
Tapi kini,
Mereka sudah tiada disisi,
Untuk menegur,
Untuk mengingatkan,
Maka berat sungguh untuk ku menerima haikat ini,
Aku sudah tidak punya tempat bergantung,
Tempat untuk sentiasa mengingatkan,
Selain Allah swt,
Terpaksa aku ingatkan diri sendiri,
Akan singkatnya kehidupan,
Akan peritnya perjalanan,
Akan hebatnya dugaan beragama,
Yang mana mungkin agak sukar,
Kerana manusia pantas diingatkan,
Kita pantas terlupa,
Allahu Rabbi, bantu aku.
Moga aku mampu.
Aku rindu kalian, Diyan, Sakinah, Fatini, Aina, Faseeha, Farahin serta mereka yang selaluu menegur aku. Terima kasih kalian. Jazakillahu khairan katsiran :')